Kijk mij toch eens! Ik kan tellen. Ja, heus! Ik kan zelfs al tellen tot 13!! Maar kan ook verder aanvullen. Ik weet ook al 16 en 17, bijvoorbeeld.
Ik kan al de plaatjes bij de goede bladzijden neerleggen en zelfs een paar cijfers goed plaatsen.
Maar ik kan nog veel meer…
Mijn yoghurt zelf eten uit het bakje, zonder slab en dus ook zonder knoeien… 
Zelf mijn brood smeren…
Mooie torens bouwen (met mama) en deze ook weer afbreken…
Wat een lol kan ik daarmee hebben.
Ook kan ik al een beetje klokkijken. Mama heeft voor mij getekend welke afspraken er zijn gemaakt met Julius en dus ook nu met mij. 
Als er namelijk een 5 op mijn klok staat, dan kan ik nog fijn mijn ogen dicht doen. Wanneer er een 6 staat, dan mag ik fijn spelen. Als Julius wakker is, dan kunnen we ook fijn samen spelen. Bij de 7, dan mogen Julius en ik naar papa en mama. Eigenlijk meteen de eerste ochtend liet ik blijken dat ik best wel snap wat er met de tekeningen en cijfers bedoeld wordt.
Ik ben best slim namelijk…
Ja, echt! Ik ga zo vlug en heb daarmee de grootste lol.
Maar ik wil wel ook alles kunnen wat mijn grote broer kan en doet. En ja…dat geeft ook wel strijd. Want op dit moment vechten wij vaak om het oranje bordje. Oranje is Julius zijn lievelingskleur. En ja, die wil ik dan ook. Ik kan best een felle zijn hoor, vooral als het gaat om mijn eigen zin doorzetten. Dus ja, dan wil ik perse het oranje bordje. Ook al noem ik het ‘blauw’. Ik ben namelijk druk aan het oefenen met de kleuren. Ik zeg het nog niet helemaal goed, maar snap wel wat de bedoeling is. Met deze jurk kan ik goed oefenen…en mooi dingetjes in stoppen die ik tegenkom. Want ook dat doe ik graag.
Zo had ik de fietssleutel van Eugene in mijn jaszak gestopt en pas 2 dagen later kwam deze er weer uit bij Pepersgoed, het kinderdagverblijf. Eugene maar zoeken en zoeken…oeps!